About us
สวัสดีชาวโลก !! ฉันชื่อว่า เม เกิดวันที่ 6 ธันวาคม ปี 1987
(2530) ฉันกูเกิ้ลเกี่ยวกับจำนวนประชากรบนโลก มันเขียนไว้ว่าตอนนี้โลกเรามีมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ประมาณ 7,087 ล้านคน
และจากเว็บดูดวงที่อาจจดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือสักเท่าไรบอกเราไว้ว่า
ฉันไม่ได้เกิดมาเพียงคนเดียวในวันที่ฉันเกิด มีเด็กที่เกิดพร้อมกับฉันอีก 401,000คน !! แต่ฉันคิดว่า
คนที่ชื่อเม ที่เกิดในวันที่ 6ธันวาคม 1987 มีแค่ชั้นคนเดียวในโลกไม่ต้องกลัวทักผิด
ฉันรู้สึกอยากจะรู้จักทุกคนจังเลย
แต่จริงๆแล้ว ใน 401,000คน ฉันรู้จักอยู่คนนึงนะ เธอชื่อว่า ใหม่ ที่ฉันรู้จักเธอ
เพราะว่าเราเกิดในโรงพยาบาลเดียวกัน วันเดียวกัน แถมจากท้องเดียวกัน ใครๆก็บอกว่าเราทั้งคู่เหมือนกันแต่ฉันก็มักจะยืนยันว่า
ฉันไม่เหมือนเขา ด้วยเพราะใครๆก็คิดว่าพวกเราเหมือนกัน
พวกเราจึงมักจะโดนจับแต่งตัวเหมือนกัน ต่างกันแค่สี ก็เคยรู้สึกหงุดหงิดบ้าง
แต่มันก็ตลกดี
ตอนนี้ฉันมีอายุอยู่บนโลกมากกว่า 10,204 วันแล้ว
ในช่วงเวลานั้น ฉันรู้ตัวเองว่า ฉันมีนิสัยขี้โมโหแต่ใจดี
ฉันรักแมวของฉันชอบเด็กเหมือนนางงาม ฉันชอบเล่นน้ำ ชอบท่องเที่ยว ชอบเมาท์ ชอบทำงาน
แต่ฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไร ก็มีแค่ใหม่คนเดียวที่มักจะไปไหนมาไหนด้วย จนบางทีก็อดบ่นไม่ได้ว่า “ฉันเบื่อที่จะอยู่กันแค่ 2คนแล้ว”แต่ด้วยดีเอ็นเอ
หรือโครโมโซมอะไรสักอย่างก็ไม่รู้มันทำให้ใหม่เป็นเหมือนฉันทุกประการ ดังนั้นเธอก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกัน
ใน 400,999 คนที่นอกจากใหม่แล้ว เป็นยังไงกันบ้างนะ
พวกเราเหมือนกันหรือเปล่า ??อ้อ !! ฉันมีน้องสาว
1 คน เธอเกิดวันที่ 20 ธันวาคมปี 1990 ซึ่งเธอมีพี่น้องร่วมโลกอีก 393,000คน
ก็อีกนั่นแหละค่ะ ฉันกูเกิ้ลอ่านเอาจากเว็บที่ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเธอชื่อว่า
อุ้ แน่นอนว่า อุ้ที่เกิดวันนี้ มีพี่ชื่อเมใหม่มีเพียงคนเดียวไม่ต้องกลัวทักผิด
ตอนเด็กๆ ฉันชอบเล่นน้ำคลอง บ้านฉันอยู่ใกล้ๆริมแม่น้ำเจ้าพระยา
พวกเรามักจะหนีพ่อแม่ไปเล่นน้ำบ่อยๆ ซึ่งพวกเราก็ถูกจับได้บ่อยๆ
แต่ก็ยังหนีไปเล่นอีก จนวันนึงแม่เข้าใจแล้วว่า
พวกเราห้ามไม่ได้ก็เลยหาคนมานั่งเฝ้าพวกเราแทน หรือบางทีก็ไปนั่งเฝ้าเราเล่นน้ำ พวกเราเล่นน้ำเล่นดินเล่นทรายกันจนโตตัวดำปิ๊ดปี๋
เป็นเด็กใหม่ค่อยดีเพราะกลับบ้านช่องดึกดื่น
แม่มักจะโกรธและพวกเราก็ถูกโจมตีรุนแรงมากๆ
ฉันจำความทรงจำในวัยเด็กเกี่ยวกับน้องสาวไม่ค่อยได้
แต่ถ้ากับใหม่ส่วนใหญ่ชั้นจำได้ เพราะฉันตัวติดกันตลอด
ถ้าจำใหม่ไม่ได้ก็แสดงว่าจำตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ตอนเด็กๆ พวกเราไม่ค่อยชอบเรียน เพื่อนเรามักจะไปเรียนดนตรี
เรียนคอมพิวเตอร์ เรียนรำไทย เราเคยถามพ่อว่าทำไมไม่ให้เราไปเีรียนบ้าง พ่อบอกว่า “ก็ไม่เห็นเราจะขอไปเรียน” จริงๆเราคิดว่า
ไม่ใช่ว่าเราไม่ขอหรอก
แต่เพราะพ่อเราไม่มีเงินให้เราไปเรียนมากกว่าก็เลยไม่ให้เราเรียน
เราเคยขอไปเรียนพิเศษเพราะเพื่อนๆเรามักจะเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน เราก็เลยไปเรียนบ้าง
ทุกครั้งที่เราสมัครเรียนพิเศษ เราไปเรียนได้ไม่กี่วันเราก็เลิกเรียนไป
กลายมาเป็นเด็กจัดห้องเรียนพิเศษให้ครูที่สอนแทน เพราะเรียนแล้วไม่ได้เงิน
แต่จัดโต๊ะและเก็บโต๊ะได้เงินมากินขนม แบบนี้ดีกว่า … นั่นแหละ
พ่อทำถูกแล้วที่ไม่ส่งเราไปเรียนอะไร
เราเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลายที่โรงเรียนหญิงล้วนใกล้บ้าน ...
เป็นโรงเรียนที่มีวิวดีที่สุดในโลกเลย โรงเรียนเราอยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา
ลมเย็นตลอดเวลาเพราะลมจากแม่น้ำพัดมา แต่อย่าพูดถึงหน้าหนาว
เราอยากเอาผ้าห่มไปเรียนด้วยซ้ำ ตอนมัธยมต้น เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับใหม่
ไม่รู้ทำไมเราถึงโดนจับแยกกัน แต่เราก็ไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ
บางคาบที่เราไม่มีเรียน ครูของใหม่ก็ให้เราไปนั่งเรียนด้วย
จริงๆในโรงเรียนเราสองคนมีชื่อเสียงมากๆครูรู้จักเราทุกคน(ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม)
เรากับใหม่เลือกเรียนสายภาษาทั้งคู่ในตอนเลือกสายเรียนมัธยมปลาย
เป็นสายอังกฤษ-ภาษาญี่ปุ่น เนื่องจากว่า ตอนเรียนมัธยมต้น
เราถูกแยกห้องเรียน ทำให้พ่อแม่เราลำบากมากที่ต้องซื้อหนังสือเรียน 2
ชุด
แม่จึงไปหาอาจารย์ใหญ่เพื่อบอกอาจารย์ใหญ่ว่า ให้เรา 2 คนอยู่ห้องเดียวกัน
... และชีวิตมัธยมปลายเราก็ตึดกันหนึบเลย
การเรียนในช่วง มัธยมปลายเราจำไม่ค่อยได้แล้วว่าเราสนุกกับมันขนาดไหน
แต่เรารู้ว่า เราโด่งดังมาก เพราะเราเก่งภาษาญี่ปุ่น และเรามีฉายาว่า “แฝดนรก” โดยที่ครูที่เคารพตั้งให้
ทั้งๆที่เราเป็นเด็กเรียนแท้ๆ นั่งหน้าชั้นเลย ...การไปเรียนก็ไม่ได้เงินอีกนั่นแหละ
เราลาออกจากการเรียนเหมือนตอนเรียนพิเศษไม่ได้
เราจึงใช้ความดังในโรงเรียนให้เป็นประโยชน์ โดยการเอาข้าวเหนียวหมูปิ้งของแม่มาขาย
แล้วเราก็ขายดีมากๆ
ทั้งๆที่เราไม่ได้เอาออกไปวางขายเองเพราะเพื่อนๆที่น่ารักเราช่วยโปรโมทให้
หลังจากเราเรียนจบมัธยมปลาย เราก็เรียนต่อสายภาษาในมหาลัย
เป็นคณะมนุษย์ศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่น
แต่มีแค่เราทีตอนแรกไม่ได้เรียนต่อหลังจากเรียนจบ เพราะเราไม่สามารถเข้ามหาลัยที่ชอบได้
ใหม่ก็เลยไปเรียนต่อคนเดียว ... ช่วงนั้นเราเลยตัวขาดออกจากกัน
ส่วนใหญ่เราก็อยู่บ้านกับแม่ช่วยแม่ขายของ จนเราสามารถเข้ามหาลัยที่อยากเข้าได้
เราก็ได้กลับไปเรียนอีกครั้ง ซึ่งเรากลายเป็นรุ่นน้องของใหม่ ใหม่กลายเป็นพี่เรา 1
ปี
ตอนนั้นเรารู้สึกดีใจมาก
เพราะเราจะได้มีพี่ที่รับผิดชอบครอบครัวเสียที !! เราเรียนมหาลัยเดียวกัน
แล้วตัวเราก็ติดหนึบกันอีกครั้ง ...ตอนเราเรียน เรารู้สึกเบื่อมากๆ
จริงๆเราไม่ชอบการเรียนเลย เราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ถึงส่งเราไปเรียน
ทั้งๆที่พ่อเคยบอกว่าที่ไม่ให้ไปเรียนรำไทย เพราะเราไม่เคยขอ ...
แต่ครั้งนี้เราก็ไม่ได้ขอเหมือนกัน
เนื่องจากการเรียนมันน่าเบื่อและพวกเราก็ไม่ค่อยมีเงินใช้ เพราะแม่ขี้เหนียวมากๆ
เราก็มักจะมีงานพิเศษนั่นนี่ทำเยอะแยะ อย่างใหม่ก็รับจ้างตรวจการบ้านบ้าง
เป็นล่ามแปลงานบ้าง ส่วนเราก็เหมือนกัน... เราเคยรับจ้างเลี้ยงเด็กด้วย
เมื่อใหม่เรียนจบก่อนเราและเข้าไปเป็นพนักงานบริษัทใหม่ได้งานคือล่าม
ก็คือคนที่คอยแปลจากภาษาหนึ่งไปอีกภาษาหนึ่ง ดูท่าทางใหญ่โตมาก จริงๆแล้วใหม่เกือบได้เป็นครู
แต่พ่อบอกว่าเงินน้อย ใหม่เลยยอมเป็นล่าม พวกเราก็เลยตัวขาดกันอีกครั้ง…หลังจากที่พวกเราตัวขาดกันอีกครั้ง
เราก็ไปหางานที่ดูเป็นหลักเป็นแหล่ง
เราได้งานพิเศษเป็นคนทำเว็บไซต์ให้บริษัทญี่ปุ่น จากคนทำเว็บเราก็ขยับไปเป็น
นักข่าวให้บริษัทบ้าง ขยับไปเป็นครีเอทีฟบ้าง เราทำจนเรียนจบ เราก็กลายเป็น
คนทำเวบ+ครีเอทีฟ ด้วยเงินเดือนที่พ่อแม่ไม่พอใจนัก
การทำงานมันก็น่าเบื่อเท่ากับการเรียน เราอยากออกไปเที่ยวบ้าง ...
แต่เรากับใหม่ไม่ค่อยมีเงินเลย(จริงๆใหม่มีเงินแต่ให้แม่หมด แถมให้เราด้วย) พอเราคิดว่า
เราไม่สามารถมีชีวิตแบบนี้ได้ เราก็ลาออกจากงานแล้วไปเป็นล่ามเหมือนกับใหม่
จากนั้นพวกเราก็ตัวติดกันอีกครั้ง เพราะว่าเราเข้าไปทำงานโดยเป็นลูกน้องของใหม่
(แบบไม่ได้ตั้งใจ)
การทำงานก็น่าเบื่อเหมือนเคย แต่เราเที่ยวได้มากกว่าเดิม
เราก็เที่ยวกันทุกครั้งที่มีวันหยุด ไปเล่นน้ำกันทุกเสาร์ที่หยุด พวกเราทำกิจกรรมกันเยอะมากๆ
บางทีก็คิดว่าเหนื่อยเกินไปนะ และราก็อยู่ด้วยกันมากเกินไป แต่อย่างที่บอกในตอนต้นไม่รู้ด้วยอะไรที่ทำให้เราสองคนไม่มีเพื่อนเท่าไร
นอกจากอุ้ ซึ่งอุ้ก็ไม่ค่อยสนใจเรา เพราะจริงๆเราสนใจกันแค่ 2 คน (ฮ่าๆ
ซอรรี่นะ) จนตอนนี้เราก็ไปไหนมาไหนกันสองคน เที่ยวตะลอนกันสองคน
ดังนั้นบล๊อกของเราก็อาจจะมีกัน 2 คน ซึ่งเรารอวันที่จะมีเรื่องราวของ 3 คน 4 คน 5 คน อยู่
เพราะว่าเราไม่ปิดกั้น ลองมาเป็นเพื่อนกับเราดูสิ
เราชื่อ เม เกิดวันที่ 6 ธันวาคม 1987 มีเราคนเดียวในโลกนี้
ไม่ต้องกลัวทักผิดค่ะ …
